Reden voor echtscheiding

Wat ik vaak zie als mediator in scheidingszaken is dat partijen elkaar over en weer verwijten maken, die eigenlijk in de basis op hetzelfde neerkomen. Partijen luisteren niet meer naar elkaar, omdat ze alles al zo vaak gehoord hebben en ze voelen zichzelf niet gehoord. Omdat ze zich niet gehoord voelen, luisteren ze ook niet meer naar de ander. Ze zijn zelf zo gekwetst dat ze geen verwijten willen aanhoren. “Ja maar jij..” volgt direct op het verwijt van de ander, zonder eerst te luisteren, laat staan te erkennen wat de ander zojuist heeft gezegd.

Kritiek aanhoren is niet makkelijk, zeker niet als je zelf gekwetst bent. Maar er is een simpele oplossing. “Ja maar jij…” kun je vervangen door: “Ja……en ik”.

Simpel voorbeeld: heel vaak verwijt de vrouw de man dat hij niet erkent dat ze zoveel heeft geïnvesteerd in het huwelijk, door het grootste deel van de zorg voor de kinderen op zich te nemen bijvoorbeeld. Als dit verwijt komt reageert de man vaak met: “Ja maar ik heb altijd heel hard gewerkt om te zorgen dat we het samen goed hadden”. Door het “Ja maar” erkent hij niet dat wat de vrouw zegt, waar is. Hij zegt wel Ja. Maar door direct daarop maar te zeggen en over zichzelf te beginnen, spreekt hij geen waardering uit. Vaak is slechte communicatie (praten én luisteren) en het gemis aan waardering de reden dat partijen uit elkaar gaan en/of vreemdgaan. 

In de mediation ben je als mediator toehoorder en hoor je de verwijten die partijen elkaar maken voor het eerst en niet voor de zoveelste keer. Je luistert en laat partijen uitpraten. Door het verwijt anders te formuleren, hoort de ander het ook. Voor het eerst, lijkt het soms wel. En achter elk verwijt schuilt een wens. Door daar woorden aan te geven helpt het vaak om partijen weer met elkaar te laten praten. Met een verwijt kwets je de ander vaak.Op een verwijt volgt vaak een verwijt.Door een wens uit te spreken, kwets je de ander niet en de reactie is dan ook anders. Zo ga je weer praten met elkaar en luisteren naar elkaar.