Kinderalimentatie verkapte vorm van partneralimentatie?

Kinderalimentatie wordt vastgesteld op basis van behoefte en draagkracht. De behoefte van het kind wordt bepaald aan de hand van het netto-besteedbaar gezinsinkomen voor de verbreking van de (huwelijkse) samenwoning en de tabellen 'eigen aandeel kosten kinderen'  opgesteld door het Nibud, waarin ook rekening wordt gehouden met de leeftijd en het aantal kinderen. De gedachte daarachter is dat ouders meer besteden aan hun kinderen naarmate zij meer te besteden hebben en een kind hoeft in financieel niet slechter af te zijn na de scheiding van de ouders.  Niet elk kind heeft dus dezelfde behoefte. De kosten van een kind met rijke ouders zijn hoger dan van een kind met ouders met een laag inkomen. 

Ouders schrikken vaak wat hun kind kost volgens deze tabellen en geven net zo vaak aan dat zij dit nooit hebben uitgegeven aan hun kinderen. Toch wordt zelden afgeweken van deze methode om de kosten van een kind te bepalen en als dat al gebeurd dan is het om rekening te houden met hogere kosten, bijvoorbeeld wanneer een kind topsport bedrijft waaraan voor de ouders hogere kosten verbonden zijn.  

Een veel voorkomende angst van de kinderalimentatieplichtige is dan ook dat de verzorgende ouder de kinderalimentatie niet uitsluitend uitgeeft aan de kinderen. Het Gerechtshof Arnhem-Leeuwarden zit daar echter niet mee en oordeelt in zijn beschikking van 19 december 2013, (ECLI:NL:GHARL:2013:9767) dat geen rechtsregel verbiedt dat de moeder in dit geval, meeprofiteert van toename van haar inkomen als gevolg van de kinderalimentatie. Het gerechtshof overweegt dat niet valt uit te sluiten dat een deel van de bijdrage van de niet-verzorgende ouder in de kosten van de kinderen mede ten goede kan komen aan de verzorgende ouder. Een strikte scheiding tussen uitgaven ten behoeve van de kinderen en van de verzorgende ouder valt ook niet te maken, nu deze ouder ook meestal de kosten voor huisvesting en de dagelijkse verzorging draagt. Verder is de moeder niet verplicht om te verantwoorden waaraan zij de kinderalimentatie besteedt.

Kritische vragen over de bestedingen hoeft de verzorgende ouder dan ook niet te beantwoorden en een discussie over uitgaven is kansloos. Ook als bijvoorbeeld door inzage in de bestedingen via een kinderrekening blijkt dat de inkomsten op de kinderrekening hoger zijn dan te uitgaven, hoeft dat niet te betekenen dat de bijdrage wel omlaag kan.

Als de ouders niet hebben samengewoond wordt niet uitgegaan van het gezamenlijk netto inkomen. Zie mijn andere blog over de wijze van vaststellen van de behoefte van een kind waarvan de ouders niet samenwoonden.