Hacken e-mailaccount ex-partner

Een inbreuk op het recht op eerbiediging van de persoonlijke levenssfeer/privacy levert in beginsel een onrechtmatige daad op.  Het lezen van andermans brieven of e-mails mag niet en toch gebeurt het soms wel. In echtscheidingen waar het aankomt op bewijs van stellingen, bijvoorbeeld ten aanzien van de draagkracht, beschikken echtelieden soms over informatie waarover zij niet zouden mogen/kunnen beschikken. Dan komt de vraag aan de orde of je deze informatie in het geding kunt brengen. Zo ook in het volgende geval waarin de rechtbank Noord-Holland op 16 september 2015 uitspraak heeft gedaan, vindplaats: ECLI:NL:RBNHO:2015:7802

In de echtscheidingsprocedure wordt door de vrouw om vaststelling van partner- en kinderalimentatie gevraagd en de man beroept zich op het ontbreken van voldoende draagkracht.

De vrouw twijfelt aan de juistheid van de door de man overgelegde jaarcijfers en inkomensverklaringen. De vrouw stelt dat de man willens en wetens een onjuist beeld geeft van zijn draagkracht en dat zij kan aantonen dat de man de werkelijkheid geweld aan doet. 

De vrouw heeft ter zitting gesteld dat zij over bewijsstukken beschikt waaruit volgens haar blijkt dat de man een hogere draagkracht heeft dan hij thans doet voorkomen en waaruit blijkt dat de door de man overgelegde stukken niet betrouwbaar zijn. De vrouw meent dat deze bewijsstukken vrij toegankelijk waren en wil door de rechtbank worden toegestaan om deze stukken alsnog als gedingstukken in te brengen.
De man heeft ter zitting gesteld dat de vrouw deze stukken onrechtmatig heeft verkregen en verzet zich er tegen dat de vrouw deze informatie (mondeling en schriftelijk) met de rechtbank deelt. Het is de man gebleken dat de vrouw zich sinds haar vertrek uit Dubai in 2012 toegang heeft verschaft tot zijn email account, dat hij zowel zakelijk als privé gebruikte. De vrouw heeft aldus jarenlang kennisgenomen althans kunnen nemen van alle e-mailcorrespondentie die de man gevoerd heeft, waaronder vertrouwelijke correspondentie tussen de man en zijn advocaat en tussen de man en zijn accountant, maar ook ter zake van privé aangelegenheden. Volgens de man heeft hij de vrouw nooit toegang gegeven tot zijn email account en was het voor de vrouw evident dat de betreffende e-mailcorrespondentie niet voor haar bestemd was. De man meent dat sprake is van een zeer vergaande inbreuk op zijn privacy en schending van het briefgeheim. De vrouw mag in zijn optiek geen enkele informatie (wat dit dan ook betreft), waarvan zij op onrechtmatige wijze kennis heeft genomen, gebruiken in deze procedure.

De vrouw heeft ter zitting desgevraagd meegedeeld dat tijdens het huwelijk van partijen alle privé en zakelijke in- en uitgaven door elkaar heen liepen. Volgens de vrouw hadden partijen toegang tot elkaars computer en waren zij op de hoogte van elkaars wachtwoorden en gebruikersnamen. Na het vertrek naar Nederland had de vrouw nog steeds toegang tot het e-mailaccount van de man. De vrouw heeft verklaard dat de mail via een webhoster verliep en dat zij met behulp van inloggegevens, die zij tijdens het huwelijk van de man had gekregen, toegang had tot de web-base mail. De vrouw meent dat zij ook na het verbreken van de relatie als aandeelhouder van het bedrijf van partijen nog steeds het recht heeft zakelijke e-mails mee te lezen.

De rechtbank heeft de vrouw ter zitting de gelegenheid gegeven de door haar uit de aldus verkregen stukken getrokken conclusies (in algemene bewoordingen) aan de rechtbank mee te delen. De rechtbank moet oordelen over de vraag of deze informatie en de stukken waarover de vrouw beschikt onrechtmatig verkregen zijn en of dat betekent dat de vrouw deze niet aan haar stellingen ten grondslag mag leggen.

De vrouw heeft ter zitting opgesomd om welke stukken het gaat en welke conclusies zij daaruit heeft getrokken. Het betreft - aldus de vrouw - stukken waaruit blijkt dat de man zijn accountant opdracht heeft gegeven een miljoen verlies aan te tonen in het jaarverslag, stukken waaruit blijkt dat het jaarinkomen van de man veel hoger is dan hij stelt, stukken waaruit blijkt dat bepaalde contracten met opdrachtgevers, anders dan door de man wordt voorgespiegeld, wel degelijk zijn uitgevoerd en stukken waaruit een uitgavenpatroon van de man blijkt dat ver boven zijn vermeende draagkracht steekt. De man heeft daarop aangegeven dat hij begrijpt dat de vrouw door deze stukken wantrouwig wordt, maar dat hij er een redelijke verklaring voor heeft.

De rechtbank overweegt ten aanzien van het beroep van de man op onrechtmatig verkregen bewijs het volgende.

Een inbreuk op het recht op eerbiediging van de persoonlijke levenssfeer levert in beginsel een onrechtmatige daad op. De aanwezigheid van een rechtvaardigingsgrond kan aan een inbreuk het onrechtmatig karakter ontnemen. Of zulk een rechtvaardigingsgrond zich voordoet, kan slechts worden beoordeeld in het licht van de omstandigheden van het geval door tegen elkaar af te wegen enerzijds de ernst van de inbreuk op het recht op eerbiediging van de persoonlijke levenssfeer en anderzijds de belangen die met de inbreuk makende handelingen redelijkerwijs kunnen worden gediend (HR 31 mei 2002, ECLI:NL:HR:2002:AD9609). Ook indien wordt vastgesteld dat bewijsmateriaal door de partij die zich erop beroept onrechtmatig is verkregen, geldt, gelet op het bepaalde in artikel 152 van het Wetboek van Burgerlijke Rechtsvordering, niet als algemene regel dat de rechter daarop geen acht mag slaan. In beginsel wegen het algemene maatschappelijke belang dat de waarheid in rechte aan het licht komt, alsmede het belang dat partijen erbij hebben hun stellingen in rechte aannemelijk te kunnen maken, zwaarder dan het belang van uitsluiting van bewijs. Slechts indien sprake is van bijkomende omstandigheden, is uitsluiting van dat bewijs gerechtvaardigd (HR 18 april 2014, ECLI:NL:HR:2014:942, en HR 11 juli 2014, ECLI:NL:HR:2014:1632).