Tussentijdse verrekening

Met een periodiek verrekenbeding kunnen (aanstaande)echtgenoten bij huwelijkse voorwaarden afspreken dat jaarlijks, het bespaarde inkomen dat aan het einde van het jaar resteert, na betaling van de kosten voor de huishouding, wordt verdeeld tussen beiden. Een niet uitgevoerd periodiek verrekenbeding wordt bij scheiding een finaal verrekenbeding.

Bij echtscheiding komt vaak aan het licht dat de echtgenoten hebben verzuimd tijdens het huwelijk de verrekening uit te voeren.  Partijen zijn zich vaak niet bewust van de verplichting tot verrekening in de huwelijkse voorwaarden en niet bekend met de gevolgen die de wet verbindt aan een niet uitgevoerd periodiek verrekenbeding. Bovendien vraagt het nakomen van een verrekenbeding een deugdelijke administratie en wie heeft daar zin in als alles nog koek en ei is?  Dat de administratie van groot belang is voor het bepalen of er alsnog moeten worden verrekend blijkt onder meer uit een uitspraak van het Hof Den Bosch van 9 juni 2020. 

In deze uitspraak gaat het om de afwikkeling bij de scheiding van het periodieke verrekenbeding dat is opgenomen in de huwelijkse voorwaarden van partijen. Door de man en de vrouw zijn jaarlijks schriftelijke verklaringen ondertekend dat periodiek is verrekend conform de huwelijkse voorwaarden. Aan deze zogenaamde ‘Verrekenverklaringen’ liggen echter geen berekeningen ten grondslag. De vrouwberoept zich op art. 1:141 BW  en stelt dat aan de periodieke verrekenplicht niet is voldaan. Volgens de man blijkt uit de ‘Verrekenverklaringen’ dat hij en de vrouw een vaststellingsovereenkomst hebben gesloten over de verrekening. Het Hof stelt de vrouw in het gelijk. Op basis van de tekst van de huwelijkse voorwaarden gaat het bij de vaststelling van de periodieke verrekening om een daadwerkelijke rekenkundige exercitie waarbij partijen verschillende rekenkundige grootheden hadden moeten vaststellen.  De jaarlijkse of tussentijdse verrekening vraagt aldus een cijfermatige onderbouwing.