Woonlasten en alimentatie

Woonlasten tellen mee in een alimentatieberekening of het nu gaat om hypotheeklasten of huur. De hypotheekrente die wordt betaald telt op twee manieren mee.De belastingaftrek die men geniet voor betaalde hypotheekrente leidt tot een hoger netto-besteedbaar inkomen, zodat de hypotheeklast ook aan de inkomenszijde wordt meegenomen.Aan de lastenzijde telt zowel de aflossing als de betaalde hypotheekrente mee. Daarbij geldt wel een maximum van ongeveer 1/3 deel van het inkomen. Daarboven kan de de last als onredelijk worden bestempeld. Hetzelfde geldt overigens voor een te hoge huur. De kale huur die betaald wordt telt enkel mee aan de lastenzijde. De netto-huur welteverstaan. Ontvangen huurtoeslag wordt van de huur afgetrokken evenals niet-noodzakelijke servicekosten. 

Bij de vaststelling van de kinderalimentatie wordt gerekend met forfaitaire lasten, dat wil zeggen een gedeelte van het inkomen (1/3 deel) wordt als vast bedrag meegenomen bij het bepalen van de draagkracht. Bij partneralimentatie wordt gerekend met de werkelijke lasten (tot een redelijk maximum). Zo kan het dus voorkomen dat iemand met lage woonlasten in verhouding tot het inkomen, onvoldoende draagkracht heeft om meer bij te dragen aan de kosten van de kinderen, maar nog wel ruimte over heeft om partneralimentatie te betalen. 

In het kader van de partneralimentatie heeft samenwonen van de alimentatieplichtige gevolgen voor de draagkracht en levert samenwonen een wijzigingsgrond op om de hoogte van de alimentatie te herzien. De vastgestelde kinderalimentatie wordt niet gewijzigd om de reden dat de alimentatieplichtige is gaan samenwonen. De forfaitaire woonlast blijft hetzelfde. Bij de partneralimentatie daarentegen wordt ervan uitgegaan dat de werkelijke woonlast daalt, althans dat de alimentatieplichtige deze niet meer alleen meer hoeft te dragen. 

Op grond van de Tremanormen heeft als uitgangspunt te gelden dat wanneer de onderhoudsplichtige met een nieuwe partner samenwoont, rekening wordt gehouden met de helft van de totale woonlast aangezien de nieuwe partner geacht wordt in eigen levensonderhoud te voorzien. Van dat uitgangspunt kan worden afgeweken wanneer wordt aangetoond dat van de partner niet gevergd kan worden een zodanige bijdrage in deze woonlast te leveren.  Daarvan kan bijvoorbeeld sprake zijn bij arbeidsongeschiktheid (en geen uitkering). Dat de nieuwe partner voor het huishouden moet zorgen is geen excuus. Ook het feit dat de woning geen gemeenschappelijk eigendom is, of dat in het samenlevingscontract een bijdrage in de kosten van de huishouding voor de partner is uitgesloten, gelden niet als argument om te voorkomen dat een gedeelte van de woonlast wordt toegerekend aan de nieuwe partner.